با رسیدن پاییز،گوزن در آن حوالی بیشتر دیده می شد.گوزنها آهستـه
در حرکت بودند و از بلندی به پستی می رفتند تا زمستان را در دره های
گرم تر به سر آورند.باک تا آن وقت یک بچه گوزن درشت را که بازیگوشی
می کرد و هرز می رفت گرفته بود،اما اشتیاق شدیدی به شکار گوزنهای
درشت تر داشت؛ و بالاخره یک روز در سر نهر با یکی از آنها مصادف شد.
یک دسته گوزن بیست تایی از سرزمین نهرها و بیشـه ها گذشتـه بودند
و بزرگترین آنها گوزن نـری به هیـکل گاو بود.
این گـوزن نـر حالـی وحشـی داشـت و بیـش از یـک و نیـم متـر ارتفـاع
داشـت. با این همـه همـان دشمـن مـوحِشی بود که باک مبارزه با آن را
آرزو داشت!
باک پیش جست و گوزن شاخ های منشعب خود را که هر یک چهارده
گره داشت، تکان داد. چشمان کوچک گوزن با نوری بدخواه می درخشید
و خود از دیدن باک با خشم وغضـب می غرید. باک به حکم غـریـزه که از
ایام شکار در دنیای بدوی می آمد، دست به جدا کردن گوزن نر از گله زد.
کار آسانی نبود. وق می کرد و گرداگرد گوزن نر می رقصید، در حالی که
دور از شاخهـای بزرگ و سمهـای تیز وحشتنـاک ایشان می گشت. زیرا
می دانسـت که اگر یک لگـد از آنها بـخورد، در همـان دم جان می سپرد.
گوزن نر که نمی توانست پشت به دشمن دندان دار بکند،دچار حمله ی
عصبـی می شد. در چنیـن لحظاتـی به باک حملـه می کرد و باک نیز با
زیرکی عقب می نشست و با تظـاهـر به ضعف او را فـریـب می داد. اما
همین که گوزن نـر از گله جدا می مـانـد، به او حملـه می کرد و زخمش
می زد. در این مواقع چند گوزن نر جوان بازمی گشتند و با حمله به باک
موجبات بازگشت گوزن زخمـی و پیوستن او را به گله فراهـم می کردند.
عالم وحش صبری مخصوص به خود دارد.همان صبر است که عنکبوتها
را ساعت ها در تار تنیـده ی خود بی حرکت نگاه می دارد، مـار را چنبـره
زده می خواباند، و ببـر را وا می دارد که در کمینـگاه خود منتظـر بنشیند.
همین صبر بود که باک را وامی داشت تا گله را دنبال کند و حرکت آنها را
به تأخیر اندازد، گوزنهای نر جوان را عصبی کند، ماده گوزنها را با گوزنهای
شیرخواری که داشتند به وحشت اندازد، و گوزن مسن مجروح را به عجز
برساند. یک نیمه روز این کار ادامه یافت. باک تلاش خود را مضاعف کرده
بود. از همه سو حمله می کرد. گله را در گردباد حملات محصور کرده بود.
قربانی خود را به همان سرعتی که او به گله می پیوست، دوباره از گله
جدا می کرد. و صبر موجوداتی که شکار می شدنـد را به سـر می آورد،
زیرا که آن صبر، همواره از صبر موجودات شکار کننده کمتر است.
همیـن که روز به پایـان رسید و آفتاب در شمـال غرب پا به بستـر خود
نهـاد و شب پاییـزی که حدود شش ساعت بود از راه رسید، گوزنهای نر
جوان به اکراه بازآمدنـد تا به کمک پیشاهنـگ مـجروح خود بشتابنـد. آنها
می پنداشتند که هرگز نخواهند توانست باک، آن موجود خستگی ناپذیر
را از خود بـراننـد؛ وانگهـی زنـدگی گلـه یا گـوزنهـای دیگر را چیزی تهدید
نمـی کـرد و فقـط زنـدگـی یکـی از اعضـا مطالبـه شده بود، و آن کمتر از
زندگی خود ایشان مورد علاقه بود. بالاخره راضی شدند که باج را بدهند.
چون هوا نیمه تاریک شد، گوزن نر پیر با سر پایین افتاده ایستاده بود و
گله را، ماده گوزنهایی که خود آبستن کرده بود، بچه گوزنهایـی که نسل
خود او بـودنـد، گوزنهـای نـری که بر ایشـان ریـاسـت کرده بـود، را تماشا
می کرد که با قدمهایی سریـع در روشنایی خفیـف ناپدیـد می شدند. او
نمی توانست دنبال ایشان برود زیر ا در پیش رویش دندان داری بی رحم
بر هوا می جست و مانع رفتن او می شد. این گوزن پانصد کیلویی، عمر
طولانی و آکنده از جنگ و ستیزی را گذرانـده بود و در پایان سر خود را در
دنـدان حیـوانــی مـی دیـد کـه سـرش بـه زانـــوان گـره خورده ی او هـم
نمی رسید.
در نهر عریضی که آبش به دریـا می ریـخت، ماهی سالمون گرفت و در
کنار همین نهر خرس سیـاه بزرگی را که پشه ها کور کرده بودند و عـاجز
و مهیـب و غضبناک در جنگل می گشت را کشت. با اینکه خرس کور بود،
جنگ سختـی بود. دو روز بعد هنگامی که بر سر کشته ی خود بازگشت
و ده گرگ را دید که در تقسیم آن منازعه می کنند، آنها را همچون پر کاه
پراکنده ساخت.
خونخوارگـی بیش از پیش در او نیـرو می گرفـت. باک حیوانـی کشنـده
بود، باید شـکار می کرد تا با گوشـت آنهـا زندگـی کند و به مـدد کار و به
نیروی خویش در آن محیـط کامـلا" خصمانـه که فقط اَقویا زنده می ماندند،
زنده بود. به واسطه ی همه ی اینها غروری به او دست داده بود که مانند
بیماری مسری به وضع جسمانی او نیز سرایت کرد و این حال در همه ی
حرکاتش مشهـود بود؛ در جنبش هر عضلـه ای آشـکار می شد و در وضع
راه رفتن و خرام او مـانند زبان، گویـا بود. اگر لکـه ی قهـوه ای که بر پوزه و
بالای چشمش دویده بود نبود، و اگر آن رگه ی موی سفید را که در وسط
سینه اش دویده بود نداشت، خوب می شد او را به جای گرگی غول آسا
که از تمام گرگها بزرگتر باشد، گرفت. از پدر سنـت برناردش جثـه و وزن را
به ارث برده بود، اما همان وزن و جثـه را ارثی که از مـادر چوپانش داشت،
شکل بخشیده بود. پوزه اش همان پوزه ی دراز گرگها بود، جز آنکه از پوزه
هر گرگی درازتر بود. سرش سر گرگ بود، منتها قدری بزرگتر، که بر بدنی
بزرگ تر قرار داشت.
حیلـه ی او حیلـه ی گرگی بود، و هـوش او هـوش سنت برنـارد و سگ
چوپان، و این همه، به اضافه ی تجربـه ای که در درخشان ترین مکتب ها
آموخته بود،او را تا حد وحشتناک ترین درندگان صحرا خطرناک ساخته بود.
باک در آن هنگام از عمر خود در اوج قـدرت خود بود و گل وجودش شکفته
بود، و قوت و توانایی از او می تابید. در بین تمام اعضـای او تعـادل کاملی
برقرار بود. هر جا که لازم بود به سرعت برق عکس العمل نشان می داد.
هر قدر که سگ اسکیمو سریـع می جست و از خود دفـاع می کرد، باک
دو بـرابـر آن سرعـت داشـت و هر وقـت حرکتـی را می دیـد یا صدایی را
می شنیـد، در مـدتـی کمتـر از آنـچه هر سگ برای واکنـش لازم داشت،
پاسخ می داد؛ گویی سه عمل دیدن، تصمیـم گرفتن و جواب دادن در آن
واحد انجام می گرفت.
یک روز که رفقـای ثورنتـون دور شـدن باک را از اردو تماشا می کردند،
ثورنتون گفت: «هیچ وقت همـچو سگی ندیدم!» و دو مـرد دیگر حرف او
را تأیید کردند.
گرچه بیرون رفتن او را از اردو می دیدنـد، اما تغییر چهره ی ناگهانی و
وحشـت انـگیـزی را که به مـجرد ورود به جنـگل در باک راه می یافـت را
نمی توانستند ببینند. دیگر راه نمی رفـت. در دم یکی از موجودات عالم
وحش می شد. آرام و بی صدا ، به پای گربه ای، همچون سایـه ای که
پیـدا و ناپیـدا شـود، می گذشـت. می دانست که چگونـه از هر پنـاهـی
استفاده کند. مانند مار بر شکم بخزد، و بجهد و نیش زند. می تـوانست
قمری را در لانه ی خویش بگیرد. خرگوش را در خواب بکشد، و میمـونی
کوچک را که یک لحظه در دویدن به سوی درختان تأخیر می کرد در هوا
دو نیم کند. ماهی در آبگیرهـای سرباز از دندان او گریـز نداشت. باک به
قصـد خوردن، شکار می کرد و نه از سر هوس؛ بنابر این وقتی سمورها
را غـافلگیر می کرد و آنگاه که کاملا" اسیـر او بودند، رهایشـان می کرد
تا غرّان از وحشت بر سر درخت گریزند.
باک با جست های سریع و شیفتگـی بسیار برای رسیدن به گرگ، او را
دنبال کرد. سرانجام گرگ را به مجرایی بن بست دواند، که بستر نهری بود
و تنـه ی درختـی راه را بنـد آورده بود. گرگ دوری زد و روی مـحور پاهـایش
چرخید. می غریـد و موهایش را برافـراشتـه بود و دنـدان هایش را سریـع و
متوالی به هم می کوفت.
باک حملـه نکرد. با حرکاتـی دوستانـه دور او چرخیـد و به او نـزدیک شد.
گرگ ظنین بود و ترس وجودش را در بر گرفته بود، زیرا که جثه ی باک سه
برابر او بود و سر او به شانـه ی باک هم نمی رسید. در انتظار فرصت بود
و همین که مجالی دست داد پا به گریز نهاد، و تعقیب و گریز از سر گرفته
شد. چندین بار گرگ در گوشه ای گیر افتاد و همان داستان تکرار شد.هر
بار آن قدر می دویـد تا سـر باک به کپل او می رسیـد، و آنگاه می چرخید
و رویاروی باک می ایستاد تا باز در اولین فرصت پا به گریز نهد.
اما عاقبـت اصـرار و پشتـکار باک پاداش یافـت، زیرا که گرگ پس از آنکه
فهمید باک قصد آزار او را ندارد، بالاخره بینی به بینی باک ساییـد. آنگاه با
یکدیگر دوست شدنـد، و به بـازی با یکدیگـر مشغـول شدند. پس از مدتی
بازی کـردن، گرگ به قـدم دو و با روشـی که آشـکارا نشـان می داد قصـد
جایی را دارد به راه افتـاد. برای باک مسلّـم شد که باید با او برود. از میان
تاریک و روشن،آرام و مستقیـم، شانه به شانه به بالای بستر نهـر دویدند
و در میان جنـگل ساعتهای متوالـی کنار یکدیگر دویـدنـد. آفتاب که دمیـده
بود، بالاتر آمد و روز گرم تر شد.
باک بسیـار شادمـان بود. می دانسـت که عاقبـت آن ندا را اجابـت کرده
است. خاطـرات کهـن به سرعـت به ذهنـش باز می آمـد. آسـوده و آزاد بر
برفهای نافشرده و زیر آسمان باز، می دوید.
کنار نهری که آب در آن روان بود، ایستادنـد تا آب بنوشنـد. اما همین که
تـوقـف کردنـد، باک به یـاد جان ثورنتـون افتـاد. بر زمیـن نشـست. گرگ به
همان سمـت که می رفتنـد رفـت، و باز نزد باک بـاز آمد و بینـی خود را به
بینی او سود و کارها کرد که در حکـم دلگـرم کردن باک بود امـا باک دوری
زد و آهسته راه بازگشـت پیش گرفت. در حدود ساعتـی برادر وحشی او
در کنارش آمد و با صدای نرم زوزه کشید. آنگاه بر زمین نشست، بینـی را
رو به آسمـان گرفت و نالـه ای عمیـق سـر داد. نالـه ای حزن انگیـز بود، و
همچنان که باک به راه خود ادامه می داد، آن نالـه به گوشش می رسید.
صدا کم کم ضعیف تر و ضعیف تر شد تا اینکه در بُعد زمان از میان رفت.
جان ثورنتون داشت شـام می خورد که باک به میان کلبه دوید و به فشار
محبـت بر سر او جست. او را غلتانـد و دور او گشـت و صـورتش را لیسید و
دستش را به دنـدان گرفت؛ و در مدتـی که ثورنتـون او را به پس و پیش تاب
مـی داد و در گوش او نـجوا می کـرد، باک آن طـور که خود ثورنتـون تفسیـر
می کرد، «خلبـازی» در می آورد.
دو شبانه روز باک از اردو بیـرون نرفت، و ثورنتون را از چشم دور نکرد. هر
کجا ثورنتون کار داشت، باک دنبالش می رفت. آنگاه که غذا می خورد او را
تماشا می کرد. شب آن قدر بیدار می مـانـد تا ثورنتـون پتو بر سر کشد. و
بـامـداد بیـدار می نشـست تا ثورنتـون از زیـر پتـو بیـرون آیـد. امـا دو روز که
گذشت، آوازی که از جنگل می آمد آمـرانه تر از همیشه بود و نا آسودگـی
باک باز آمد. و یادبـودهای بـرادر جنگلـی و آن سرزمیـن خنـدان و دویـدن در
کنار او، باک را به جنبش آورد. بار دیگر در بیشه ها سرگردان شد، اما برادر
جنگلی دیگر نیامد، و هر چند باک ساعات متـوالـی ساکت می نشست و
گوش فرا می داد، آن ناله ی حزن انگیز دیگر برنخاست.
دیگر شب ها بیرون می مـانـد، و گاه چنـد روز از اردو دور بود. یک بار هم
هفته ای در جنگل سرگردان مـاند و در ضمـن که گوشـت غذای خود را در
حین سفـر می کشـت، با قـدم دوی بلنـد که گویـی خستگـی ندارد پرسه
می زد و بیهـوده دنبال نشانـه ی جدیدی از برادر جنگلی می گشت.
درباره این سایت